Santos do día

San Llastlaicagöuman

Patrón do desamor, canonizado no 1966 polo propio Dylan. É un dos santos que provocan meirande fervor nos crentes, que peregrinan a cotío ao seu santuario.

Iconografía: premer aquí, se vos atrevedes.

Momentazos 10

Momento 1: No bus. Meu Señor Dylan! Aquelo parecía La Juventud Baila, 40 Aniversario. Eu era dos máis novos! Fago, pecador, firme propósito de non volver a un concerto do Noso Señor.

Momento 2: Leopard Skin Pill Box Hat. Fago firme propósito de non perderme nunca un concerto do Noso Señor. Digo: hai que ter moita confianza nun mesmo e no teu repertorio para comezar un concerto cunha canción pola que roqueiros de todo o mundo presentes, pasados e futuros, darían un brazo.

Momento 3: Girl of the North of the Country. Unha versión preciosa, desas que din "irrecoñecible". Coño! É que non é a mesma canción! Xa o explicou unha vez o profeta Chiquito: o Noso Señor non grava versións definitivas, grava versións, sen máis, así que, se agora xa non lle gusta o que gravou, pois canta outra. E punto.

Momento 4: Memphis Blues Again. O Noso Señor anda despistado. Na cuarta estrofa entran todos menos el. Non pasa nada. Esa banda poderosísima agarda a que esperte do seu soño, fogar de Zimmermán, e enganchan como se nada. Pouco despois toca coller a armónica. Cóllea do revés. Faise un lío. Arranxado cun portentoso solo de guitarra.

Momento 5: It's All Right, Ma! Con ese riff que se inventou Dylan cando a terra inda estaba quente xa nos chega. Había por alí un banjo que soaba nas estrofas e calaba no estribillo. Dous aires distintos na mesma canción. Non estivo nada mal.

Momento 6: Handy Dandy. Unha canción moi bonita e (aparentemente) inocente. Di nunha das Biblias Adventistas Dylanianas (Expecting Rain) que era a primeira vez que a tocaba en directo. Eu, pecador, non o sabía. Farei o preciso acto de contrición.

Momento 7: Highway 61 Revisited. Non é necesario dicir nada máis.

Momento 8: Ain't Talkin'. A xulgar polas declaracións da ferigresía, momentazo feminino. Non houbo rapaza que se lle escapara. Esa viola púxoas nerviosas.

Momento 9: Like a Rollin' Stone. Non é necesario e bla, bla, bla...

Momento 10: Un pequeno grupo de adventistas dylanianos reúnese preto da barra para darse fraternalmente a paz e primeiros comentarios entregados á causa. Momentazo inesquecible, agardo que repetible.

Erros teolóxicos

Erro 1: "Dylan non mira para o público". Claro. É que a aparición é el, non nós. Nós pagamos por velo. El cobra. Nós viaxamos 200, 300 o mil quilómetros para velo. El nin sairía á fiestra para vernos pasar. El escribiu Leopard Skin Pill Box Hat. Nós non.

Erro 2: "É difícil recoñecer as cancións". Debe ser. E moito. Na Coz de Galicia o inclito e marabilloso periodista que cubre o paso do Noso Señor pola terra dixo que tocou Blues in Earth. O do Qué País!, que tocou unha estraña (para min estrañísima) versión de Hey, Joe. Pois qué ben.

Erro 3: "Foi moi puntual". O concerto era ás 9:30. Púñao en tódolos sitios. Outra cousa é que por aquí haxa que poñer os concertos ás 12 da noite para que a xente vaia chegando á 1:00 e o intérprete suba ao escenario á 1:30.

Erro 4: "Aquelo era un xeriátrico". Sen ser un erro moi claro, aló había xente de tódalas idades, e por preto do escenario a media de idade reducíase moito. A barra si que pareceía un chiringuito de Benidorm.

Erro 5: "Non tocou Hurricane". Pois non. Nin Just Like a Woman. Nin Cat's in the Well. Non pode tocar todas. Son como 500. Inda estaríamos alí. Podería ser, pero non. Qué mágoa.

Erro 6: "Non habería máis de 7 ou 8000 persoas". Abondas. O Noso Señor, en contra da lóxica do marquetin das estrelas do rock, baseado en non deixarse ver demasiado polos foros, actúa 13 veces na Península e a xente, normal, agarda a que pase por preto súa casa (Springsteen dixit).

Te alabamos, Dylan.

Esta noite é Noiteboa

Chega o Señor. Agora xa non hai volta atrás. Tedes feito acto de contrición? Estades xa confesados e absoltos? Purificados? Pobres daqueles que inda persisten no pecado, porque el, que o ve todo, castigaráos cun concerto acústico, eterno e insoportable. Como os Adventistas Dylanianos non somos xente rencorosa, deixámosvos levar ao inferno un exemplar de La Voz de Galicia, para que disfrutedes das crónicas envexodylanianas dese peazo periodista.

Por outra banda, aqueles que viven en Dylan, disfrutarán hoxe da visión gozosa do Pai, sentarán á súa diestra (máis ou menos, inda que é zurdo) e vivirán eternamente nun ceo musical sen igual. Sodes moitos os chamados e tamén os elixidos (con entrada).

Recomendación para todos vós (nós): o importante é participar, así que coidadiño na (auto)estrada, que vos quero ver a todos alí. Que non falte ningún!

Quedade con Dylan.

TAN DE ATAR

Non esaxero se afirmo que estamos diante da foto dun dos maiores expertos non en Dylan senón na patoloxía dylanita, o egrexio don Ángel Poucacousa. Pai de dous tolos dylaniáns, soubo explicar en breves palabras (case nun adaxio) os síntomas de tal enfermidade. El mesmo tivo a involuntaria fortuna de escoitar por duplicado a obra completa do de Duluth sen sofrir por iso dano algún. A súa sentencia queda marcada nos anais das máximas eruditas: "Estos fíos míos tan de atar". 

No día D.

Ideas para vivir o Advento (II): Vísperas, a oración da tarde

Sabido é, irmáns todos na Única Fe, membros e membras do Igrexo Dylanianoniana dun Día Destes, que o Noso Señor requiere que o recibamos preparados. Moitas persoas pías coñeceredes, e incluso algún herexe que anda ceibo, con tendencia a preparar as vísperas. Mesmo vós, antes de ir botar un polvo de sabadete, pensádeo, pasades pola ducha o venres sexades home ou muller e pese a que a sabedoría popular deixa ben claro que

"a cousa non se lava
se non non sabe a nada".

Pero é así: o mesmo que cando tiramos sen querer o muro do viciño por riba dos seus repolos collemos o legón para estar preparados para a súa chegada, cada unha das nosas accións merece unha preparación previa e a visita do NosoSeñor non había de merecelo menos que un incidente casual co que ganaches un par de metros para os teus tomates.

É por iso que vos falaremos a seguir da oración da tarde, as Vísperas: celébranse as vísperas pola tarde (é por iso que sechaman oración da tarde, claro), cando atardece (valla a rebuznancia) e o día vai de caída (pese a que co noso horario pode anoitecer ás once, mira ti qué mal ten para estar nunha terrazola baixando garimbas). Dacordo cos Principios e Normas Xerais da Liturxia das Horas Musicais Dylanianonianas, a oración para as vísperas dA Chegada neste cuarto xoves do Salterio e previo á NoiteBoa é a seguinte:

***

INVOCACION INICIAL

VICARIO: Dylan, amigo, vén no noso auxilio.
RESPOSTA PIADOSA: Señor (Tales of Yankee Power), date presa en socorrerme. Gloria a ti, ó teu órgano (Hammond) e maila túa harmónica. Amén.

HIMNO

Porque é tarde, meu Dylan,
porque cae a noite e se anubra o meu camiño,
porque temo perder as rodeiras que seguín,
non me deixes só e queda comigo.

Porque fun rebelde e escoitei a Brús
e fedellei nas letras de Wilco,
e mesmo fun a un concerto dos Rolling
e máis a outro de Billy Bragg

Perdóame, Dylan, e queda con nós.

Porque ardo en sede de ti
e en fame do teu trigo, vén,
senta á nosa mesa,
abáixate a ser noso amigo.
Qué amodo cae a tarde,
Queda con nós.

Amén

SALMODIA

Ti es, señor (Tales of Yankee Power) o noso benfeitor e o noso refuxio no trebón no que nos poñemos a salvo. ¡Feliz o pobo que ten por Deus a Dylan!

(Segue á salmodia, inmediatamente, un momento de meditación gorentando a birra)

LECTURA BREVE

Teimade firmemente alicerzados e inconmovibles na fe e non vos afastedes da esperanza do evanxeo que oístes, que foi predicado a toda criatura con reproductores de música baixo os ceos.

RESPONSORIO

VICARIO: Dylan é noso pastor, nada nos falta.
RESPOSTA: Dylan é noso pastor, nada nos falta.

VICARIO: ¡No verde parqué do IFEVI fainos chimpar!
RESPOSTA: Nada nos falta.

VICARIO: Gloria a Dylan, á súa harmónica e ó órgano Hammond.
RESPOSTA: Dylan é noso pastor, nada nos falta.

CONCLUSION

VICARIO: Dylan vos bendiga, vos garde de todo mal e vos leve ó Concerto Eterno (e non acústico, por Dylan)
RESPOSTA: Amén.

***


Non fai falta advertir ás xentes da Única Boa Fe que este acto litúrxico ha de acompañarse coa música de Deus que a cada quen mellor lle proa, unhas bebidas e artículos do fumador no caso necesario.

Quedade con Dylan.


Iconografía do rito: a chavala que mellor lía e tira birras no medio, e os dylanianonianos arredor, sen afeitar, esperando que rule. (Que ninguén interprete isto como unha estructura machistopatriarcal da Igrexa Dylanianoniana, ¡por Dylan!)

Dúbida comprensible a día de hoxe (xoves de adviento fumbolístico eurocópico): ¿É posible celebrar as vísperas vendo fútbol, sexa un roxo ou ruso? É posible, é, sempre que se baixe o volume dos comentarios e se suba o da Música Divina. ¿Que estades nun bar? Ben que facedes vós que podedes, pero se ameazades con marchar sen pagar e levades a discografía dylanianoniana é case imposible estatísticamente que non deades cun camareiro ó que lle guste algún dos discos e volo poña de bo xorne. E se non lle gusta, ¿qué facedes nese bar? ¿Evanxelizar? Ah, entón vale: ¡pero que poña a Dylan aínda que ás veces se escoite máis a San Camacho Mandrilista dos Juevos Como Polotas!

DURA (CON PERDÓN) COMPETENCIA PARA O 27

A gracia (ou graza) estará connosco ese día. Polo de agora compartindo cartel no mesmo muro. From arumesblogspotcom sen permiso nin ostias.